ყველაზე  ხშირად  რაც  საკუთარ  თავზე  გამიგია  ისაა  რომ  იღბლიანი  ვარ.  ამ ნათქვამში  რწმენა  იღბლისადმე    უფრო  სასაცილოა,  ვიდრე    ფაქტი,  რომ   იღბლიანი   ვარ.  მე  რომ  მკითხო  დაკვირვებული,  ფრთხილი,  პაცეფისტი  და  კიდე  ათასი  რამე  ვარ,  შეიძლება  იღბლიანობაც  დავიბრალო  უბრალოდ  მისი  მნიშვნელობა ისეთივე  ბუნდოვანია  ჩემთვის,  როგორც  სამყარო  იმ  სათვალიდან  დღეს   რომ  შევიძინე.

 

ახალი პოსტი

­საკუთარი  სიმართლის  მტკიცება  საწინააღმდეგოს  დამამტკიცებელი  ყველაზე  ძლიერი   არგუმენტია .  არაფრის  მტკიცებას  არ  გიპირებთ.

 

My Happy Places ;) :) :)

Goa.  India

 

 

წერის მუღამზე

ილია   vs     სტუ

  წერის  სურვილი  მაშინ  მიჩნდება,  როცა     წერის  თავი  არ  მაქვს.  ეს  უკვე    ჩემი   განტვირთვის  ერთადერთი   საშუალებაა.  პირველი  პოსტიც  დაღლილმა  დავწერე,  მაშინ  ბლოგი  არ  მქონდა  და  არც  შექმნას  ვაპირებდი,   მეგობარი  ბლოგერის  გვერდზე  დავდეთ  და   საღამომდე   70–ზე  მეტი   ვიზიტორი  ჰყავდა,   რამდენიმე  დღეში  იგივე  პოსტს    161  ვიზიტორი  უკვე  ჩემ  ბლოგზე  ჰყავდა.  მას  მერე  უფრო  აქტიურად  ვწერ, თუმცა    ჩემი  სურვილი, ბლოგი  საინფორმაციო  ხასიათის  ყოფილიყო,  დღემდე  არ  არის  შესრულებული.  შეუსრულებლობის  ერთი  მიზეზი  მე  ვარ,  მეორე  –  თქვენ.

 

აუტანელი მე :)

– აუუ  , არ მინდა,  არაფერის  გაკეთება  არ  მინდა.

– ღამის   სამ  სათზე  ის  მულწიკი, რომ  არ გენახა გენდომებოდა.

-არ მენდომებოდა.

-გენდომებოდა.

-არააა…

-კიიი   :p

-არა!!!

რათქმაუნდა მაკო  გაჩუმდა,  რათქმაუნდა  მაკომ  გამაღვიძა (უბრალოდ მუსიკა ჩართო) , რათქმაუნდა  ჩემ  წუწუნსაც  ბოლომდე მოუსმინა  და  დამპირდა რომ  ის  მულწიკი  მულწიკი სულაც  არ  არის  და  დღეიდან  ფილმია.

 

შოკოლადის სახელოსნო

უცნაურია,  მაგრამ  სასიამოვნო , როცა  ისეთ  რამეს  მაშინ  და  იქ  აღმოაჩენ  როცა  და  სადაც  არ  ელოდები. მოკლედ  ტურისტებით  გაბრუებულ  თბილისში  ფეხით  სიარულიც   კი მომაბეზრებელ  საქმიანობად  მექცა.  თუმცა  არის  შემთხვევები, რაზეც  უარს  ვერასოდეს  ვიტყვი, მაგალითად  ვერ  ვიტყოდი  უარს  ქეთის  შემოთავაზებაზე  გვენახა  ფოტოგრაფ  მიხეილ  ნასბერგის  ფოტოგამოფენა.  პარიზის  და  შვედეთის   ხედებთან  ერთად  თბილისი    და   ბიჭვინთაც   უსაშველოდ  მომხიბვლელი  ჩანდა.  ნათელი  იყო.  რომ 1947 წელს  დაბადებულ  ფოტოგრაფს   სათქმელი   ბევრი   დაგროვებოდა  და  ამისთვის   დრო  და  ფირი  არ  დაეშურებია.  სხვადასხვა  დროის  და   შესაბამისად  განსხვავებული  ცხოვრების  სტილის  ამსახველი სურათები  ერთმანეთის  გვერდით  უფრო  საინტერესო  და  ბევრის  მთქმელი  გამხდარიყო.  მოკლეთ გამოფენამ   პატრიოტულ–მელანქოლიური  ემოციები  გამიჩინა 🙂

 

ცხოვრება მშვენიერია. ჩემი დიალოგი ექიმთან.

–        გამარჯობა  ქალბატონი  ექიმო  ნ.  მე  თქვენი  პაციენტი  ვარ ,  ქეთი  და  თქვენ  რეცეპტზე  ერთადერთი  რაც    გავარჩიე  ( თქვენი  ნომრის  გარდა)   ასო  ნ – ა.

–        გამარჯობა. რომელი  ქეთიიი?

–        აი  ის  ხორცი  რომ  არ  მიყვარს.

 

great feelings without reasons :( :) :( LOSER :0

 

როგორ დათვრები თუკი არ დალევ

მე   და    დიონისე    დავმეგობრდით…                            

      

მაშინ  ანტიკაზე  არაფერი  ვიცოდი.   სასმელიც არ  მქონდა  გასინჯული  და  ვერც  დიონისეს  ახლობლობ–ნაცნობობას  დავიბრალებდი,  მაგრამ  წიგნები  მიყვარდა  და  ვხვდებოდი  წიგნი,  კითხვა   და  დალევა  ალბად  მეგობრები  რომ  იქნებოდნენ.  ვხვდებოდი  როცა  იმას  ვკითხულობდი  რისი  წაკითხვა  და  გაგონებაც ყველაზე  მეტად  მომწონდა, მერე  კარგის  და  ცუდის  გარჩევა  მოვინდომე  და   ისიც  გაირკვა, რომ  რასაც  კითხულობ  იმას   ხშირად  ეყრდნობი  და  ითვალისწინებ, რაც ძირითად  შემთხვევაში  არაპრაქტიკულია,  მით  უფრო  თუ   წიგნის  ავტორი  გასულ  თაობას  ეკუთვნის,  ალბად  ხვდებით  რატომაც.

ახლა  საკუთარ  მორალში  მოვინდომე  გარკვევა,   რა  არის  კარგი?  ცუდი?   კარგი  ისაა  როცა  სიკეთეს  აკეთებ, სხვას  ეხმარები  და  არავის  არ  აწყენინებ, ცუდი  კი  პირიქით,  გამოდის  რომ  მე  არც  კარგი  ვარ  და  არც  ცუდი, მაშინ   როგორი  ვარ  მე? უკვე  რამდენ  რამეს  ვერ  ვცემ  პასუხს, საერთოდ  რატომ  დავიწყე  ამაზე  ფიქრი?  ხო,   იმ  დღეს  ფიქრს  თავი  დავანებე  და  კითხვასაც.